Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ALAIN DE BENOIST

Ετικέτες

ALAIN DE BENOIST, ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΕΥΡΩΠΗ, ΗΠΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΠΟΛΕΜΟΣ

Ὁ Alain de Benoist ἐξηγεῖ γιατὶ ὁ Ἀμερικανισμὸς ἀντιτίθεται στὴν Εὐρωπαϊκὴ ταυτότητα.

Κανείς δὲν θέλει νὰ εἶναι τὸ ἀντικείμενο κριτικῆς, καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν διαφέρουν σὲ αὐτὸ ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Καὶ ὅταν κάποιος εἶναι ὁ στόχος τῆς κριτικῆς, δὲν ἀναμένεται ὅτι πάντα θὰ συμφωνήσει μαζί της. Ὡστόσο εἶναι σημαντικό νὰ κατανοήσουν αὐτὴν τὴν κριτική, νὰ τὴν λάβουν σοβαρὰ ὑπόψιν στὸ δικό της πλαίσιο, καὶ ὄχι ἁπλὰ νὰ τὴν ἀπορρίψουν σὰν προερχόμενη ἀπὸ κακία, ζήλια ἤ ἄγνοια.

Ἡ κριτικὴ ποὺ ἡ γαλλικὴ Νέα Δεξιά (ΝΔ) ἔχει ἐξαπολύσει στὴν Αμερική ἔχει ἀποκτήσει μιὰ ἀδικαιολόγητη ταμπέλα ὅτι ἐνέχει κάποιου εἴδους κρυφὸ γαλλικὸ σωβινισμὸ ἤ «ἀντιαμερικανική» φοβία. Καὶ πολλάκις ἡ κριτικὴ τῆς Νέας Δεξιᾶς δὲν ἔχει γίνει διόλου κατανοητή. Μερικοὶ Ἀμερικανοί — ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι κατακρίνουν αὐτὸ ποὺ κατέληξε νὰ γίνῃ ἡ χώρα τους καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἐξελίχθη — ὑποθέτουν ὅτι ἡ κριτική αὐτὴ ἀφορᾶ κυρίως τὴν σημερινὴ Ἀμερική. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἡ κριτικὴ ποὺ ἡ ΝΔ ἀσκεῖ ἐναντίον τῆς Ἀμερικῆς στοχεύει στὴν πραγματικότητα τὸ ἴδιο τὸ θεμέλιο αὐτοῦ ποὺ ἀποκαλοῦμε «Ἀμερικανικὴ ἰδεολογία» — μιὰ ἰδεολογία ποὺ ἀνάγεται στοὺς Ἰδρυτές της. Ἢ γιὰ νὰ τὸ θέσω διαφορετικά, δὲν πρόκειται γιὰ κριτικὴ τῆς πολυφυλετικῆς (ἢ «πολυπολιτισμικῆς») Ἀμερικῆς τῆς συγχρόνου καὶ μεταμοντέρνας ἐποχῆς, ἀλλὰ πρωτίστως γιὰ κριτικὴ ἐναντίον τῆς Ἀμερικῆς ποὺ ἐδημιούργησαν οἱ λευκοὶ καὶ ἀγγλοσάξονες χριστιανοί.

Ἡ Εὐρώπη οὐδέποτε ἐκήρυξε πόλεμο στὶς Ἠνωμένες Πολιτεῖες. Εἶναι ὡστόσο σαφέστατο ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχή τους ἀκόμη οἱ Ἠνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς εἶχαν ἀνοιχτοὺς λογαριασμοὺς νὰ κανονίσουν μὲ τὴν Εὐρώπη. Ἡ Ἀμερική ἐγεννήθη ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ ἔρθῃ σὲ ρήξη μὲ τὴν Εὐρώπη. Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμούσαν πρωτίστως οἱ κοινότητες τῶν μεταναστῶν στὸν Νέο Κόσμο ἦταν νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς κανόνες καὶ τὶς πολιτικὲς ἀρχὲς ποὺ ἐπικράτησαν στὴν Εὐρώπη. Τὸ ἀμερικανικὸ ἔθνος προέκυψε μέ μορφὴ ἔγγραφης συμφωνίας κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς νεωτερικότητος, παραπέμποντας σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴν “ ἀρχέγονη σκηνή ” ὅπως τὴν ἐφανταζόταν ὁ Sigmund Freud: τὰ τέκνα συναθροίζονται μαζί προκειμένου νὰ σκοτώσουν τὸν πατέρα τους καὶ στὴν συνέχεια συντάσσουν ἕνα ἔγγραφο συμβόλαιο ποὺ ἐπικυρώνει τὴν σχέση μεταξύ ἴσων.

Προφανῶς ὁ ἐν λόγῳ πατέρας σὲ αὐτὸ τὸ σχῆμα ἦταν ἡ Εὐρώπη. Ἦταν ἀπαραίτητο νὰ συμβῇ μιὰ ἰσχυρὴ ρήξη μὲ το παρελθόν, προκειμένου νὰ δημιουργηθῇ μιὰ νέα ἀνθρωπότητα.

Advertisements

ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ – ALAIN DE BENOIST

Ετικέτες

ALAIN DE BENOIST, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ, ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΑΣΥΔΟΣΙΑ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ, ΕΓΚΑΛΙΤΑΡΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ, ΕΘΝΗ, ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΣΥΝΟΡΩΝ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΤΑΜΠΙΝΓΚ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΟΣΤΗ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ, ΟΥΤΟΠΙΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΤΥΡΑΝΝΙΔΑ

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἔνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Alain de Benoist «Στὸ Χεῖλος τῆς Ἀβύσσου» (ἐκδόσεις Arktos, 2015). Πρόκειται γιὰ μία συλλογὴ πραγματειῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς διεθνοῦς χρηματοπιστωτικῆς κρίσεως τοῦ 2008 καὶ τῶν ἐπακόλουθων συνεπειῶν της. Ἡ μετάφραση ἔγινε ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη δημοσίευση τοῦ κειμένου στὴν ἱστοσελίδα RightOn.

Ἐδῶ ὁ de Benoist χρησιμοποιεῖ τοὺς ὅρους free trade, liberal, και protectionism (ποὺ μετέφρασα ὡς έλεύθερο ἐμπόριο, φιλελεύθερος/-ισμός, προστατευτισμός) μὲ τὸ στερεότυπο περιεχόμενο ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει κυρίως στὸν ἀγγλοσαξωνικὸ κόσμο κατὰ τὸν 20^ο αἰῶνα. Αὐτὸ τὸ περιεχόμενο ΔΕΝ ἀντιστοιχεῖ στὴν πραγματικὴ σημασία τῶν λέξεων αὐτῶν, ἀντιθέτως ἀποτελεῖ τὴν αὐθαίρετη ἀναστροφὴ τῶν σημασιῶν τους μὲ σκοπὸ νὰ προβάλλῃ ὡς εὐκταῖο τὸ ἀποτρόπαιο, καὶ ἀποτρόπαιο τὸ εὐκταῖο. Δεῖτε σχετικὴ σημείωσή μου στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου.

———————————————————————————————-

On the Brick of the Abyss – Alain de Benoist (Arktos, 2015)

 Ὅταν ἐδημιουργήθη τὸ 1842, ἡ πολὺ φιλελεύθερη Société d’économie politique ἐπινόησε τὸ σύνθημα, «Κανεὶς δὲν εἶναι οἰκονομολόγος ἐὰν εἶναι προστατευτικός». Κάτι ποὺ δείχνει τὸν βαθμὸ στὸν ὁποῖον, μεταξὺ τοῦ φιλελευθέρου χώρου, τὸ ἐλεύθερο ἐμπόριο ἤδη ἐκείνην τὴν ἐποχὴ ἐθεωρεῖτο ὡς ἕνας παράγων ποὺ συμβάλλει στὴν «πρόοδο». Σήμερα, ἡ κατάσταση παραμένει ἀμετάβλητη. Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τὸ ἐλεύθερο ἐμπόριο ἔχει γίνει τὸ κυρίαρχο οἰκονομικό δόγμα. Ἡ δημιουργία ἐλεύθερων οἰκονομικῶν ζωνῶν ὅπως ἡ Εὐρωπαϊκή Ἔνωση, ἡ NAFTA (στὴν Βόρεια Ἀμερική) καὶ ἡ Mercosur (στὴν Νότια Ἀμερική) ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς συνέπειες τοῦ ἀνοίγματος τῶν ἐθνικῶν οἰκονομιῶν. Ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ἐμπορίου (WTO), ποὺ ἐτέθη σὲ λειτουργία ἀπὸ τὴν 1η Ἰανουαρίου 1995, εἶναι ἐπίσης ἀφιερωμένος στὴν προώθηση τοῦ ἐλευθέρου ἐμπορίου. Τὸ 1979, οἱ διεθνεῖς πωλήσεις ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν ἀντιπροσώπευαν μόλις τὸ 12% τοῦ διεθνοῦς ΑΕγχΠ· σήμερα αντιπροσωπεύουν σχεδόν τὸ 30%.

 Ἡ ἐλευθερία τῶν συναλλαγῶν βασίζεται στὴν ἰδέα ὅτι οἱ κανόνες καὶ κανονισμοὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι παντοῦ οἱ ἴδιοι, προκειμένου νὰ φθάσῃ σὲ ἕναν «ἀγνὸ καὶ τέλειο» ἀνταγωνισμὸ στὸν μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει στὴν «ἀόρατη χείρα» νὰ ἀσκήσῃ τὴν ἐπιρροή της σὲ κάθε ἀγορά. Στὴν ὁρολογία τῶν οἰκονομολόγων, τὸ ἰδανικὸ εἶναι τὸ «level playing field» (ἰσοπεδωμένο γήπεδο) ἀπαλλαγμένο ἀπὸ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σταθῇ ἐμπόδιο στὸ ἐλεύθερο παιχνίδι τῆς ἀγορᾶς: τὰ σύνορα, τοὺς ἐλέγχους, τοὺς κανονισμούς, τοὺς τελωνειακοὺς δασμούς, καὶ οὔτῳ καθεξῆς. Ἀπὸ τὴν ἀποψη αὐτή, τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ διεθνὲς εμπόριο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στὸ νὰ ἐπεκτείνῃ τὸν ἐαυτὸ του ἐπ’ ἀόριστον, ἀλλὰ ἡ «ἀκαμψία» τῶν μισθῶν καὶ ἡ ἐργατικὴ νομοθεσία, ποὺ ἐκλαμβάνεται ὅτι συγκρατεῖ τὴν ἀνταγωνιστικότητα τῶν ἀνεπτυγμένων χωρῶν. Ὅσο γιὰ τοὺς ἴσους κανόνες γιὰ ὅλους, ὁ στόχος τοῦ ἐλευθέρου ἐμπορίου εἶναι τελικῶς ἡ κατάργηση ὅλων τῶν κανόνων, τοῦ ὁτιδήποτε θὰ μποροῦσε νὰ παρεμποδίσῃ τὴν πλανητικὴ ἐπέκταση τῆς λογικῆς τῆς πιστώσεως καὶ τοῦ κέρδους. Τὸ ἐλεύθερο ἐμπόριο, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία τοῦ κεφαλαίου καὶ τῆς ἰκανότητός του νὰ ἐλέγχῃ τὸν κόσμο, χωρὶς καθόλου νὰ ὑπόκειται σὲ κανόνες τὸ ἴδιο.

 Ἡ γενικὴ ἰδέα εἶναι ὅτι τὸ διεθνὲς ἐμπόριο ἀντιπροσωπεύει τὴν κύρια κινητήρια δύναμη τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως, καὶ ὅτι, ἐπομένως, θὰ δοῦμε περισσότερη ἀνάπτυξη ὅσο περισσότερο καταστείλουμε ὁτιδήποτε θὰ μποροῦσε νὰ τὸ διαταράξῃ. Ποὺ στὴν πραγματικότητα μεταφράζεται σὲ μία γενικὴ ὁρμὴ πρὸς τὶς ἐξαγωγές. Οἱ μελέτες ποὺ ἐξετάζουν τὸν συσχετισμὸ ἀνάμεσα στὸν βαθμὸ ἀνοίγματος τῶν οἰκονομιῶν καὶ στοὺς ῥυθμοὺς ἀναπτύξεως, ὡστόσο, δὲν ἐπιβεβαιώνουν αὐτὴν τὴν ἰδέα. Δείχνουν, ἀντιθέτως, ὅτι τὸ ἐλεύθερο ἐμπόριο δὲν ὀδηγεῖ ἀπαραίτητα σὲ μία ἐξίσωση τιμῶν σὲ ὅλην τὴν ἐπικράτεια, ἀλλὰ μᾶλλον ὅτι ἐὰν ὡφελεῖ ὁρισμένες χῶρες (γενικῶς τὶς πλουσιότερες), βλάπτει ἄλλες πολὺ σοβαρά. Καὶ αὐτὸ διότι προκαλεῖ βαθειὰ καταστρεπτικὲς στρεβλώσεις μεταξὺ τῶν χωρῶν ποὺ ἀπολαμβάνουν διαφορετικὰ κοινωνικο-παραγωγικὰ συστήματα, γιατὶ ἡ προσαρμογὴ τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ζητήσεως δὲν συμβαίνει μὲ τὴν ἴδια ταχύτητα παντοῦ (θεώρημα τοῦ Mordecai Ezekiel). Ἐκτὸς αὐτοῦ, εἶναι ἀνακριβὲς νὰ βασίζονται μόνον στὸ ΑΕγχΠ (ἢ στὸ ἀκαθάριστο ἐθνικὸ προϊόν [ΑΕΠ]) γιὰ τὴν μέτρηση τοῦ πλούτου, διότι αὐτοὶ οἱ δεῖκτες ἐξ’ ὁρισμοῦ δὲν μποροῦν νὰ λάβουν ὑπόψιν τὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ εἶναι ἀντικείμενα συναλλαγῶν ἐκτὸς χρηματιστηρίου. «Ἡ ἐμπορευματοποίηση μιᾶς οἰκονομίας, ποὺ ἀρχικὰ κατέχει ἕναν μὴ ἐμπορικὸ τομέα» ὑπενθυμίζει ὁ Jacques Sapir, «πάντα μεταφράζεται σὲ αὔξηση τοῦ ΑΕγχΠ, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ πραγματικὸς πλοῦτος τῆς χώρας μειώνεται.»

 Οἱ οἰκονομολόγοι, τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν ἐμμονή τους στὰ δόγματα τοῦ οἰκονομικοῦ φιλελευθερισμοῦ, στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνίκανοι νὰ σκεφθοῦν τὴν συλλογικὴ διάσταση, τὶς ἐθνικὲς ἢ ἠπειρωτικὲς ὀντότητες, ἢ τὰ φαινόμενα τῆς ἐπιρροῆς καὶ δυνάμεως ποὺ πάντα εἰσέρχονται στὸν δρόμο τοῦ «ἀγνοῦ καὶ τελείου» ἀνταγωνισμοῦ. Ἐπίσης ἀρνοῦνται νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι ἡ κατανάλωση (ζήτηση) ὡς ὁ στόχος τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως (προσφορά), ἀλλὰ ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη ὡς συνέπεια τῆς καταναλώσεως. Ἐπιπλέον δὲν βλέπουν ὅτι τὸ σύστημα τῆς προσφορᾶς καὶ ζητήσεως, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι αὐτοπροσαρμόζεται αὐθορμήτως, στὴν καλλίτερη τῶν περιπτώσεων μπορεῖ μόνον νὰ ἰκανοποιήσει τὴν ζήτηση ἐκείνη ποὺ διαθέτει ἤδη περιουσιακὰ στοιχεῖα (πρὸς ἄμεση πληρωμή), ἡ ὁποία μειώνεται ραγδαῖα. Φαντάζονται ὅτι ἡ ἀπελευθέρωση ἢ ἡ πλήρης κατάργηση κανονισμῶν τοῦ ἐμπορίου θὰ ἐπιτρέψει σὲ ὅλους τοὺς συμμετέχοντες νὰ ἐπωφελοῦνται ἐξίσου ἀπὸ τὶς ἐμπορικὲς σχέσεις τους, ὅταν, στὴν πραγματικότητα, οἱ ἀνισότητες χειροτερεύουν σταθερά, τόσο μεταξὺ χωρῶν ὅσο καὶ στὸ ἐσωτερικό τους. Ἡ ἀρχὴ τοῦ «ἐλευθέρου καὶ ἀνοθεύτου» ἀνταγωνισμοῦ εἶναι μία ἀντίφαση: κάθε «ἐλεύθερος» ἀνταγωνισμὸς εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ νοθευμένος, καὶ κάθε ἀνόθευτος ἀνταγωνισμὸς δὲν εἶναι πλέον «ἐλεύθερος».

 Ὁ βραβευμένος μὲ Νόμπελ Maurice Allais τὸ ὑπενθύμισε αὐτὸ πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρό, δηλώνοντας τὸ 1988: «μία ἀπελευθέρωση ὅλων τῶν συναλλαγῶν καὶ κινήσεων τῶν κεφαλαίων εἶναι ἐφικτὴ καὶ ἐπιθυμητὴ μόνον ἐντὸς τοῦ πεδίου δράσεως τοπικῶν ὁμάδων ποὺ ἐνώνουν χώρες οἱ ὁποίες συνδέονται οἰκονομικά και πολιτικά, καὶ μὲ ἀνάλογη οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνάπτυξη». Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ ἐλεύθερο ἐμπόριο εἶναι δυνατὸ μόνον μεταξύ τῶν κοινωνικο-παραγωγικῶν συστημάτων ποὺ ἔχουν παρόμοιες δομές. Γι ‘ αὐτὸ καὶ «ἡ συνολικὴ ἐλευθέρωση τοῦ ἐμπορίου σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, ὁ δηλωμένος στόχος τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ἐμπορίου, πρέπει ἀμέσως νὰ θεωρηθῇ μὴ-πραγματοποιήσιμη, ἐπιβλαβῆς καὶ ἀνεπιθήμητη».

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Ο ΤΡΑΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ετικέτες

ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ, ΚΩΔΩΝΟΦΟΡΟΙ, ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ, ΣΑΤΥΡΟΙ, ΤΡΑΓΟΣ, ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Σὲ ὅλη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἐπικράτεια ἡ ἑορταστικὴ περίοδος πρὶν καὶ μετὰ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο εἶναι ἀπὸ τὶς πλέον χαρούμενες καὶ ἀγαπητές. Ἂς κάνουμε μία μικρὴ περιήγηση στοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους συνηθίζεται νὰ ἑορτάζεται τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο στὶς παραδόσεις διαφόρων χωρῶν τῆς Εὐρώπης.

 Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ. στὴν Σουηδία, στὸ Bollnässtugan, καὶ ἀπεικονίζει τὸν παραδοσιακὸ ἑορτασμὸ τοῦ Τράγου τοῦ Yule (Julebukk). Ὁ βοηθὸς τοῦ Τράγου εἶναι ὁ Tomte, ποὺ ζεῖ στὰ δάση καὶ ποὺ τὴν παραμονὴ τοῦ Yule (Julafton/Juleaften) φέρνει καὶ μοιράζει δῶρα στοὺς ἀνθρώπους (τὰ λεγόμενα julklappar). Ὁρισμένοι συσχετίζουν τὸν Τράγο/Julebukk καὶ τὸν βοηθὸ του μὲ τοὺς Tanngrisnir καὶ Tanngnjóstr, τοὺς δύο τράγους ποὺ σέρνουν τὸ Ἅρμα τοῦ Θεοῦ Θώρ στὸν οὐρανό. Κατὰ τὴ περίοδο τοῦ Yule μεταμφιέζονται καὶ φορώντας δέρμα τράγου πήγαίνουν ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι κρατώντας μία κεφαλὴ τράγου.

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ετικέτες

ΕΡΩΤΑΣ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ, ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ, ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ, ΦΩΤΙΕΣ

Ἡ ἑορτὴ τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου εἶναι πανάρχαια Παράδοση καὶ τελεῖται παντοῦ στὴν Εὐρώπη μὲ διάφορους τρόπους καὶ ἔθιμα. Ἂς κάνουμε μία περιήγηση στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες νὰ δοῦμε πῶς…

Τὸ θερινὸ ἡλιοστάσιο ἑορτάζεται παντοῦ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὰ ἔθιμα τοῦ Κλήδονα. Κατὰ παράδοση ἀνάβονται φωτιὲς καὶ ρίχνονται σὲ αὐτὲς στεφάνια ἀπὸ φυτὰ καὶ ἄνθη, ἐνῶ κατόπιν ὁ κόσμος διασκεδάζει πηδώντας ἀπὸ πάνω τους, συνήθως μὲ τὴν συνοδεία μουσικῆς. Τὸ ἄλμα πάνω ἀπ’ τὴν φωτιὰ τρεῖς φορὲς θεωρεῖται ὅτι θὰ φέρει καλοτυχία γιὰ τὸν ἐπόμενο χρόνο. Καὶ πιθανῶς κι ἐρωτικὲς περιπέτειες

ΝΑΖΙ: ΜΕ ΕΜΑΣ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;

Ετικέτες

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΕΥΡΩΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΑΠΝΟΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ, ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΛΕΝΙΝ, ΜΑΡΞ, ΝΑΖΙΣΜΟΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΤΑΛΙΝ, ΥΠΕΡΚΡΑΤΟΣ, ΧΙΤΛΕΡ

Ὑπάρχει ἕνα παλαιὸ ἀνέκδοτο:
«-Λέγε, μὲ ποίους εἶσαι, μὲ μᾶς ἢ μὲ τοὺς ἄλλους;
-Μὲ σᾶς, μὲ σᾶς.
-Ἔχασες, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἄλλοι…»

Μπορεῖς νὰ κατηγορήσῃς τὸν Χίτλερ γιὰ πολλά, γιὰ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα ὅμως δὲν μπορεῖς νὰ τὸν κατηγορήσῃς: ὅτι σεβόταν τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία. Σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἀπέβλεπε σὲ μία Εὐρώπη ἐθνικῶν χωρῶν, μὲ σύνορα, ἰδιαίτερες ἐθνότητες, αὐτονομία καὶ ἀνεξαρτησία. Αὐτὸ ποὺ οἱ Ναζὶ ἐπιθυμοῦσαν ἦταν ἡ κατασκευὴ μίας ὑπερεθνικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου οἱ διάφοροι ἄνθρωποι θὰ ἐνσωματωνόντουσαν βιαίως, εἴτε ὡς «πολίτες» εἴτε ὡς σκλάβοι. Καὶ ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ ναζισμοῦ τὸ ’45, ὅπως καὶ ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ σοβιετικοῦ κομμουνισμοῦ τὸ ’89, ἦταν ἡ νίκη τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας.

Δὲν ὑπάρχει σήμερα ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι οἱ Ναζὶ ἦταν πρωτίστως σοσιαλιστές. Ὁ Γκαῖμπελς οὐδέποτε ἀμφέβαλλε ὅτι ἦταν σοσιαλιστής. Ἀντιλαμβανόταν τὸν ναζισμὸ ὡς μία πιὸ καλὴ καὶ πιὸ ἐφικτὴ μορφὴ τοῦ σοσιαλισμοῦ ποὺ εὐαγγελιζόταν ὁ Λένιν. Ἀντὶ νὰ ἐξαπλώνεται κατὰ μῆκος τῶν διαφορετικῶν Ἐθνῶν, θὰ μποροῦσε νὰ ἐκπληρωθῇ μὲ τὴν ἔνωση τῶν Λαῶν (ἀπογυμνωμένων ἀπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἐθνότητος, φυσικά). Τὸ «ἑθνικό» γιὰ ἐκεῖνους σήμαινε πανγερμανικό. Τὸ ὅλο ὄνομα τοῦ κόμματός τους ἦταν Ἐθνικὸ Σοσιαλιστικὸ Κόμμα τῶν Γερμανῶν Ἐργατῶν. Καὶ ἐσήμαινε ἀκριβῶς αὐτό.

Ὁ Χίτλερ εἶπε στὸν Χἐρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning, Πρῶσσος ποὺ γιὰ ἕνα σύντομο διάστημα δούλεψε γιὰ τοὺς Ναζὶ πρὶν τοὺς ἀπορρίψει καὶ ἐγκαταλείψει τὴν χώρα) ὅτι πολὺ ἐθαύμαζε τὴν σκέψιν τῶν ἐπαναστατῶν ποὺ εἶχε γνωρίσει ὡς νέος – ἀλλὰ ὅτι κατὰ τὴν γνώμη του ἦταν πιὸ πολὺ ἄνθρωποι τῶν λόγων παρὰ τῶν πράξεων. «Ἐγὼ ἔχω ἀρχίσει νὰ κάνω πράξη ὅλα ὅσα ἐκεῖνοι οἱ γυρολόγοι καὶ γραφιάδες ξεκίνησαν δειλά», ἐκαυχήθη προσθέτοντας ὅτι «ὅλος ὁ Ἐθνικὸς Σοσιαλισμός» ἦταν «βασισμένος στὸν Μάρξ».

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ALAIN DE BENOIST

Ετικέτες

ALAIN DE BENOIST, ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΕΥΡΩΠΗ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

Ἡ Θρησκεία τῆς Εὐρώπης (λήψη PDF, ἑλληνικὴ μετάφραση)
Δημοσιεύθη στὸ 36ο φύλλο τῆς ἐπιθεωρήσεως «ELEMENTS» (Στοιχεῖα), ἐπίσημο ὄργανο τῆς «Ὁμάδος Ἀναζητήσεων καὶ Μελετῶν γιὰ τὸν Εὐρωπαϊκὸ Πολιτισμό» (G.R.E.C.E.), 1981

La religion de l’Europe (πρωτότυπο γαλλικὸ κείμενο)

Σὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ ἀριστούργημα, ὁ μέγας Γάλλος φιλόσοφος Alain de Benoist ἀναλύει τὴν θέση του ὅτι μόνον οἱ θεότητες τῆς ἀρχαίας Εὐρώπης προσφέρουν ἕνα πνευματικὸ καταφύγιο ἀπὸ τὴν σημερινὴ θρησκευτικὴ δυσφορία. Ἐρευνώντας σὲ βάθος τὴν μεταφυσικὴ τοῦ ἰουδαιοχριστιανισμοῦ καὶ τὸν ἀρχαῖο πολυθεϊσμὸ ἀναλύει τὶ τοὺς διαφοροποιεῖ σὲ φιλοσοφικοὺς ὅρους, ἐξαπλώνοντας τὴν ἔρευνά του καὶ τὴν σκέψη του σὲ θέματα ὅπως τὸ διάστημα καὶ ὁ χρόνος, ὁ μονοθεϊσμὸς καὶ ὁ πολυθεϊσμός, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό.

Ἡ ἐνοχή, ὁ φόβος, ἡ στενὴ μικροαστικὴ ἐμμονὴ μὲ τὴν εὐημερία, καὶ ἡ αὐτο-ἀπεχθὴς ἀγάπη για τὸν Ἄλλον, ποὺ ἔχουν καταστήσει τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ἀνυπεράσπιστο ἐμπρὸς στὶς καταστροφικὲς συμπεριφορὲς τῆς μηδενιστικῆς ἐποχῆς μας, προέρχονται ἀπὸ τὸ ἀλλοτριο σύστημα πεποιθήσεων που ὁ Χριστιανισμὸς εἰσῆγε στὴν Δύσῃ. Δὲν ἀποτελοῦν μέρος τοῦ παγανιστικοῦ πνεύματος ποὺ ζεῖ ἄκομα μέσα στὴν Rig Veda, τὴν Ἰλιάδα, ἢ τὴν Edda. Ὁ Benoist μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀνακαλύψουμε

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ, ALAIN DE BENOIST

Ετικέτες

ALAIN DE BENOIST, ΕΘΝΟΣ, ΕΥΡΩΠΗ, ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΦΥΛΗ

“We Are at the End of Something, Probably at the End of Modernity”, συνέντευξη τοῦ Alain de Benoist στὸ περιοδικὸ The American Renaissance.
(ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ πρωτότυπο καὶ μετάφραση)

American Renaissance: Ἔχετε πεῖ ὅτι ἡ νεωτερικότητα εἶναι ὁ ἐχθρὸς τῆς ταυτότητος. Θὰ μπορούσατε νὰ μᾶς ἐξηγήσετε περαιτέρω αὐτὴν τὴν ιδέα;

Alain de Benoist: Ὅταν κάποιος ἀναφέρεται στὴν νεωτερικότητα (modernity), θὰ πρέπει νὰ ἀναλογίζεται καὶ τὰ δύο νοήματα τοῦ ὅρου. Τὸ πρῶτο εἶναι γνωστὸ στὸν καθέναν: εἶναι οἱ ἀλλαγὲς τῆς ζωῆς ποὺ ἔρχονται μὲ περισσότερο ὑλικὸ πλουτισμό. Ἀλλὰ ἡ νεωτερικότητα εἶναι ἐπίσης καὶ τὸ προϊὸν μίας ἰδεολογίας ποὺ ἐνεφανίσθη τὸν 17ο καὶ 18ο αἰ. μὲ τὸν Διαφωτισμό. Εἶναι μία ἰδεολογία προόδου, τῆς ὁποίας ἡ βασικὴ ἰδέα εἶναι ὅτι τὸ ἀνθρώπινο εἶδος θὰ εἶναι συνεχῶς καλλίτερο. Τὸ μέλλον θὰ εἶναι καλλίτερο ἀπὸ τὸ παρὸν καὶ τὸ παρὸν καλλίτερο ἀπὸ τὸ παρελθόν. Γιὰ τὴν ἰδεολογία αὐτήν, τὸ παρελθὸν δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτε νὰ μᾶς διδάξῃ. Τὸ παρελθὸν εἶναι ἕνα νεκροταφεῖο ἀπαρχαιωμένων συνηθειῶν καὶ παραλόγων περιορισμῶν. Ἀντιθέτως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν λογικὴ του γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ μόνος του τὶ θέλει.

Ἡ νεωτερικότητα ἐπίσης ἔχει μία καὶ μόνον ὁπτικὴ τῆς ἱστορίας. Ἡ ἰστορία δὲν εἶναι κυκλική, ὅπως ἦταν γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ μία εὐθεία γραμμή. Ἡ ἰδέα αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμό, ποὺ ἔχουν ὡς βασικὴ θέση ὅτι ὑπάρχει μία ἀπόλυτη ἀρχὴ καὶ ἕνα ἀπόλυτο τέλος στὴν ἱστορία. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁμοίως ἕνας καὶ μόνον. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ περάσουν ἀπὸ ἀκριβῶς τὰ ἴδια στάδια καὶ νὰ φτάσουν στὸ ἀκριβῶς ἴδιο ἐπίπεδο ἀναπτύξεως. Αὐτὸς εἶναι ὁ μῦθος τῆς ἀναπτύξεως, τῆς τεχνολογικῆς προόδου.

Ἔτσι, ὁτιδήποτε εἶναι νέο ἔχει ἀξία μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ εἶναι νέο. Ὑπάρχει ἕνας φετιχισμὸς τοῦ καινοῦ. Ὅταν λοιπὸν ὁμιλεῖτε γιὰ νεωτερικότητα θὰ πρέπει νὰ ἀναλογίζεσθε ὄχι μόνον τὴν ὑλικὴ διάσταση ἀλλὰ καὶ τὴν ἰδεολογική. Ἡ νεωτερικότητα εἶναι ἐγγενῶς ἀνταγωνιστικὴ πρὸς τὶς συλλογικὲς ταυτότητες ἐπειδὴ τέτοιες ταυτότητες εἶναι ἐμπόδιο στὴν πορεία τῆς προόδου πρὸς μία καὶ μόνον (ἐνιαία) ἀνθρωπότητα.
Φυσικὰ ἡ νεωτερικότητα ἔχει καὶ ἕνα δυνατὸ οἰκονομικὸ στοιχεῖο. Στὴν Εὐρώπη συνεδέθη μὲ τὴν ἄνοδο τῆς ἀστικῆς τάξεως καὶ τῶν ἐμπορικῶν της ἀξιῶν. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τοῦ καπιταλισμοῦ. Θέλει νὰ ὀργανώνῃ συνεχῶς νέες ἀγορές -μία παγκόσμια ἀγορά, μία πλανητικὴ ἀγορά- καὶ οἱ συλλογικὲς ταυτότητες κατακερματίζουν αὐτὴν τὴν ἀγορά.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ετικέτες

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, ΑΞΙΕΣ, ΑΡΕΤΗ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΕΜΠΟΡΙΟ, ΕΥΡΩΠΗ, ΘΕΟΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΚΑΛΒΙΝΙΣΜΟΣ, ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΠΛΑΤΩΝ, ΠΝΕΥΜΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ, ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ, ΧΡΗΜΑ

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς πρoσφάτης συνεντεύξεως τοῦ Alain de Benoist στὸ περιοδικὸ American Renaissance, καὶ τῶν ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέροντων θεμάτων ποὺ θίγει, θὰ ἤθελα νὰ σταθῶ καὶ νὰ σχολιάσω ἕνα θεμελιῶδες θρησκευτικὸ ζήτημα:

Ἡ ἄνοδος τοῦ παλαιοτέρου καπιταλισμοῦ (δηλαδὴ 17ος καὶ 18ος αἰ.) πέραν τοῦ ὅτι ‘καθόταν’ πάνω στὶς παλαιότερες ἀξίες τῆς ἐμπορικῆς κάστας καὶ γι’ αὐτὸ εἶχε μία κάπως ὁμαλότερη πορεία στὴν ἀρχή (μέχρι νὰ ἀποκοπῇ πλήρως ἀπὸ αὐτές), εἶχε ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ χαρακτηριστικό: τὴν θρησκευτικὴ ὁπτικὴ τοῦ προτεσταντικοῦ Καλβινισμοῦ καὶ ἰδίως ὡς πρὸς τὸ τὶ χαρακτηρίζει τὸν «ἐκλεκτό» τῆς δικῆς τους περὶ Θεοῦ εἰκόνος. Μὲ ἀπλὰ λόγια οἱ Καλβινιστὲς πιστεύουν ὅτι σημάδι καὶ ἀνταμοιβὴ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ τους εἶναι ὁ πλουτισμός. Αὐτὸ μόνον. Ἐὰν ἔχῃς βγάλει χρήματα, πολλὰ χρήματα, αὐτὸ εἶναι σημάδι ὅτι ἔχεις τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι αὐτὸς σὲ ἀποδέχεται. Μὲ ἀπλὰ λόγια τὸ ἀνώτατο ἰδανικὸ τῆς «ἀρετῆς» δὲν ἀξιολογεῖται παρὰ μὲ αὐτὸ καὶ μόνον τὸ κριτήριο.

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ALAIN DE BENOIST

Ετικέτες

ALAIN DE BENOIST, ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΕΥΡΑΣΙΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΗΠΑ, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ, ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, ΚΙΝΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΡΩΣΣΙΑ

Ἀπὸ τὸ πρόσφατο συνέδριο μὲ τίτλο The end of Present World. Post-American future, στὸν Λονδίνο, 12.10.2013. Μπορεῖτε νὰ κατεβάσετε τὸ πρωτότυπο γαλλικὸ κείμενο ἢ τὴν ἀγγλικὴ μετάφραση.

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴ ἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴν ἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺ διατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ (Friederich Ratzel) – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν (Rudolf Kjellen) τὸ 1889. Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (Πολιτικὴ Γεωγραφία, ἤτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν,  τῆς Ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦ κράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆς ἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση / ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Αὐτὸ ἦταν ἐσφαλμένο ὄχι μόνον ἐπειδὴ ὁ Χαουσχόφερ δὲν ἦταν ποτὲ του ἰδεολόγος τοῦ 3^ου Ράιχ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ἦταν ὅτι ὁ Χίτλερ (Hitler) ἔτρεφε πολὺ μεγαλύτερη συμπάθεια γιὰ τοὺς Αγγλοσάξωνες ἀπὸ ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους. Διεξήγε πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας, μίας δυνάμεως τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος θὰ προτιμοῦσε νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν Μ. Βρεταννία, μία θαλάσσια δύναμη. Ἐὰν εἶχε ἐνστερνισθεῖ τὶς θέσεις τῆς γεωπολιτικῆς θὰ εἶχε κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.